Indultos
Por Telmo Comesaña Pampillón*. LQSomos.
Como era de esperar os indultos aos presos cataláns convertiu, -outra volta- o Parlamento español nun lugar de enfrontamentos e palabrasgrosas: inssulltos, mentiras, berros e unha vez máis demostración de mala educación ebaixa calidade política.
É descorazonador ver a un home novo (presidente do PP) persoeiro de dudosos títulos e que todo o seu “curriculum“ se fixo na [Cova de Alí-Baba] onde a mentira levou a España a unha guerra, – (Pueden creerme, tengo información fidedigna: En Irak hay armas de destrución masiva) José María Aznar en antena 3 televisión. E esta mentira levounos a unha guerra cando as manifestacións en contra eran do 90 % da cidadanía española.
Detrás viñeron os Zaplana, Rato, e toda a equipa daquel señor de bigote:uns polos cárceres e polas comisión no Parlamento; até hoxendía que é aburrido ver como se espiaban entre eles e elas.
A formaciónde Casado foi avanzada, e por iso mesmo E quén de mentir, insultar, calumniar sin que se lle vexa ben a cara; para iso está a barba.
Non pensaba eu cando empecei este relato que me ía ocupar tanto. O que me alporizou esta mañán foi a letura dunha carta na seción (y tu que opinas? Asinada por Ramiro Sampedro, co titulo, “El colmo de la lógica”.
Quédome só cunhas líneas. -(Sobreos presos políticos –testual- catalanes, se les concede el indulto sin arrepentirse, y además dicen que lo volverán a hacer).
De todo o que teño leído nas páxinas de Opinión, non teño atopado nada que poida dar una razón; unha idea ou algo que se asemelle a entender o problema catalán: só atopo unha presión ultramontana contra o Goberno. Ninguén ten algo que dicir –que ademáis de criticar ó Goberno (En un debate non tan visceral)- déa alguna idea de como resolvelo?.
-No piden perdón!
-E por qué o ían pedir?.
Non mataron, nin meteron xente en Cárceres e Campos de Concentración; non roubaron criaturas, nin abandonaron ás viuvas e aos orfos (non da guerra,sinon dos asesinados despois do Levantamento do 18 de xullo do 1936)
“Perdón”. Si, aconteceu o 15 de outubro do 1977. Reunidas as Cortes no Parlamento , un home, con voz potente e o estilo propio de quén estaba afeito a disfrutar dalgún cargo dictatorial, […La Ley de Amnistía queda aprobada. El perdón para todos los españoles…para que podamos abrazarnos sin Rencor…sin Rencor…]. Eu daquela xa tiña 43 anos e cando reacionei sentín arrepios. Aquel home estabame a perdoar qué?. Os criminais foran eles que serían os que tiñan que pedir perdón. Asociar a vitimas e verdugos nunha Lei de Amnistía é indigno, e mantela hoxe poito peor. Nós, as vitimas non fomos os que asasinamos aos nosos país; porén non se nos pode mesturar, nin cos criminais nin cos que nos aldraxaron durante a criminal ditadura.
* Membro da Asociación Viguesa pola Memoria Histórica do 36
Síguenos en redes sociales… Facebook: LoQueSomos Twitter: @LQSomos Telegram: LoQueSomosWeb Instagram: LoQueSomos
